هُرمِ زِمِستان

یه دختر کوچولوی تنها بودم سالها پیش...

یه سری آدم اومدن... از تنهایی درم آوردن... کم کم بزرگ شدم... کم کم اونا رفتن...

هرکسی که میومد و میرفت، یه چیز جدید یادم میداد... هم با اومدنش و هم با رفتنش...

حالا یه دختر بالغ و نسبتا😅عاقلم :))

که بلده چه وقتایی باید تنها باشه... چه وقتایی باید اجازه نده تنهایی محاصره‌ش کنه...

بلده چطوری فاصله هارو از بین ببره و در عین حال، فاصله ی لازم رو حفظ کنه

یاسمن امروز، نسبت به دو ماه پیش... خیلی چیزا یاد گرفته...

گذشت کردن رو... اهمیت دادن رو... اولویت بندی رو...

بلده حال خودشو بهتر کنه و میدونه اگه نتونه باید سراغ کیا بره و کمک بخواد ازشون

میدونه هرکسی قابل اعتماد نیس و هرچیزی ارزش دلبستن و اعتماد کردن رو نداره

یاسمن امروز... محافظه کار تر شده... قدماشو یواش تر و با دقت بیشتری برمیداره

به خودش بیشتر از همیشه اهمیت میده

تازه فهمیده آدمایی که بهش سخت میگیرن برای موفقیت خودش، برتر از اونایین که بهش آرامشی گذرا رو هدیه میکنن و با یه سری خاطره، ترکش میکنن...

فهمیده که باید گاهی سختی کشید... بخاطر راحتی بعدش...

شاید یاسمن خیلی چیزا رو میدونست قبلا! ولی الان داره باورشون میکنه کم کم :)

ولی یاسمن هنوزم میدونه که هنووووز خیلی راه مونده تا تکامل! خیلی چیزا مونده واسه فهمیدن!خیلی باورها مونده که شاید عوض بشن، و گاهی باید عوض شن...!

یه سری اتفاقا... یهویی... آدمو به حدی تغییر میده که به هرچیزی که تا امروز اعتقاد داشته، شک میکنه... شناختش نسبت به خودش میشه یه صفحه ی خالی... و حالا یاسمن داره این صفحه رو آروم آروم و از اول، دوباره پرش میکنه... :)

به امید روزای بهتر :))

.

شرمنده ی پریسا حونم که دیر شد یه کم😅😘