هُرمِ زِمِستان

اشک می تازد و من

می دوم

تا تَهِ قله ی وارونه ی درد

اوجِ آن دره ی خشم

که تپش های سکوتش همه جا می پیچد

و تنِ خسته ی فریادم را

در گلو می شکند

من و فریادم و خشمم با درد

و سکوتی سنگین

در دل ظلمتِ شب می باریم

ایستادم در اوج

روی آن قله ی تاریک و مخوف

_خوفِ آن زهره ی آدم می خورد!_

با دو دست سردم

قلب گریانم را

می فشردم با عشق

بعدِ لبخندی تلخ

پرت کردم او را

تا تَهِ دره ی تاریکی ها

از شکستِ قلبم...کوه هم می شکند!

و صدای دو شکستِ سنگین...

مثلِ لالاییِ شب...

می وزد در گوشم

چشمِ خود را بستم

و دگر بار فرود آمدم از آن رویا...

به جهانی کابوس

به اتاقی خاموش

تختِ خوابی سوزان!!

مانده از آن رویا...

اشک هایم تنها...!