هُرمِ زِمِستان

می خواهم در همین راه بروم

پای برهنه قدم گذارم بر فرش نمناک جاده

همین جایی که درختان سبز به استقبالم آمده اند

و باران...

ما را در آغوش می گیرد

و من پر میشوم از عطر گل های باران زده

و دوست دارم هیچکس جایی منتظرم نباشد!!

و من این ذهن خالی را...

این تنهایی و رهایی را...

و این بوی خاک آسمانی را...

با هیچ عشق خاکی

و موجودی از زمین عوض نمیکنم!

بوی خدا می دهد این آرامش...