هُرمِ زِمِستان

گرد خاکستری را پاشیدم امروز بر جهانم!

و در نقطه ای در تاریک ترین و عمیق ترین جای دریایی ک ماورای سیاه است، زانوی غم بغل گرفته و زیر فشار آب... یکی شده ام با غم...!

اجسام جانداری شناورند اینجا...

با چشمهای خاکستری و قلبهایی ک ب دست گرفته اند و از آن خون میچکد!

از احساس، چیزی جز نقطه ی گندیده ای گوشه ی مغزها باقی نمانده...

اما من...

اینجا عجیب احساس آرامش میکنم!

قلبم را دادم ب عزاداری ک قلبش شکسته بود...

و چشمهایم را به کودکی ک عاشقانه خیال میکرد اینجا نوری هست...!!!

تنها نیستم!

با هزاران مُرده ی دیگر در گورستانی آبی همراه شده ام...

و به دنبال هیچ میگردم...