هُرمِ زِمِستان

میبارم اما...باران نیستم

می بُرم اما...خنجر نیستم

میخندم اما...ماه نیستم

می خروشم اما...آبشار نیستم

پرواز میکنم اما...پرنده نیستم

می نویسم اما...نویسنده نیستم

و بالهایم نشان از فرشته بودن من نیست...!!

اشرف مخلوقاتم و این سنگینم میکند

باید خواب هایم را با آواز پرندگان و لطافت باران تنظیم کنم

باید با خنجر لبخند ماه ، از عالم و آدم ببُرم تا فرشته ها تنها نمانند

و خروشان نشوم هرگز...تا رویایی در این دنیا ترک نخورد...

و قلب کوچکم باید آنقدر بزرگ شود تا همه چیز را در خودش جا بدهد!!

و در عین حال خودم نباید بزرگ شوم...هرگز نباید بزرگ شوم!

چون هرچقدر بزرگتر شوم ، بیشتر یادم میرود ک کیستم...و چرا هستم..!

باید مواظب همه باشم...و هیچ چراغی به خانه ام روا نیست! بلکه خودم باید چراغی باشم که سر دوراهی ها میماند...هرگز خودم از این دوراهی نمیتوانم عبور کنم با این که خیلی ها از من می گذرند!

انسان گاهی گیر می کند بین دوراهی عقل و دل...!

بعضی ها هم هستن که بین دو راهی عظیم تری می مانند...دو راه مخوفی ک هیچ کدامشان نه درستند و نه غلط...و تهشان معلوم نیست!

یک دوراهی عجیب ک دوست داری فقط بین دو راه بمانی و جایی نروی!